खरं तर कविता वगैरे करणं हा काही माझा प्रांत नाही. एकंदरीत मी कवितेपासून
(आणि कवींपासूनही!) चार हात दूरच असतो. पूर्वी भा. रा. तांबे, बालकवी,
कुसुमाग्रज, सुरेश भट यांच्या कविता आवडीने वाचायचो. पण त्यानंतर मात्र
कवितेचा आणि माझा संबंध पार म्हणजे पारच तुटला.
पण अलीकडे काही दिवस मनाची एक विचित्र प्रकारची घुसमट होत होती. सांगता येत
नाहीय, पण खूप एकटेपणा वाटू लागला होता. तसं पहिलं तर आयुष्य खूप छान
चाललंय. पण तरीही काहीतरी चुकल्यासारखं वाटत होतं. आणि मग एकदम डोक्यात
प्रकाश पडला.
मी जीव ओतून काम करत होतो. घरासाठी पुरेसा वेळ देत होतो. पण स्वतःसाठी कुठे
काय करत होतो! त्यातूनच स्वतःला व्यक्त करायची जाणीव झाली. आणि अचानक
कविता सुचली (पाझरली, स्रवली, प्रसवली, स्फुरली… काहीही म्हणा!).
एक शोध लागला. गद्यापेक्षा पद्यातून स्वतःला व्यक्त करणं सोपं असतं,
विशेषतः आपण अस्वस्थ असतो तेव्हा! त्यातूनच मी कविता केली आणि मी कवी झालो!
आता मात्र बास झालं! कविता पुरे आणि त्यामागची अस्वस्थताही पुरे. अजून इतर
बऱ्याच प्रांतात मुशाफिरी करायची आहे. तेंव्हा भेटू पुन्हा, जगाच्या पाठीवर, दुसऱ्या
कुठल्यातरी स्वरुपात. कवितेव्यतिरिक्त!
